پس از ما تیره روزان، روزگاری میشود پیدا
قفای هر خزان، آخر بهاری میشود پیدا
مکش ای طور را با افسرده حالان گردن دعوی
که در خاکستر ما هم شراری میشود پیدا
من خونین جگر از بس که با خود داغ او بردم
کنی هر جا به خاکم، لاله زاری میشود پیدا
به استغنا چنین مگذر ز من ای برق سنگین دل
مرا در آشیان هم مشت خاری میشود پیدا
فراموشم نخواهد کرد آن سرو روان، اما
بهار رفته بعد از انتظاری میشود پیدا
حزین ار خویشتن را از میان گم گشته انگاری
در این دریای بی پایان، کناری میشود پیدا

از محبت گم گشته سخن مگو
محبت هرگز از میانه نمیرود
عشق اگر قلب دیگری را سیراب نکند
آب آن دوباره به سرچشمه باز خواهد گشت
و بسان باران همه جا را سبزه زاران خواهد ساخت
آبی را که فواره بیرون میفرستد
دوباره به فواره باز خواهد گشت